Zo’n 10 jaar geleden – toen ik nog niet nadacht over werken in de uitvaart – werd ik gegrepen door de toestand rondom het plotselinge overlijden van een buurman, tijdens een reis in China. Mijn buurvrouw was enkele dagen na het overlijden weer thuis maar het duurde nog ruim twee weken voordat het lichaam van haar man in Nederland was.

Laatst was ik voor het eerst als uitvaartbegeleider betrokken bij een repatriëring. Het betrof een jongen die in het buitenland was verongelukt.
Je zou verwachten dat in 10 jaar tijd ook op dit gebied de tijd niet heeft stil gestaan. Helaas….

De opmaak van het politierapport in het betreffende dorp en de international akte van overlijden in de hoofdstad van het betreffende land namen ruim anderhalve week in beslag.

Uiteindelijk werd het lichaam naar Bangkok overgebracht voor de laatste formaliteiten door het Nederlandse Ministerie van Buitenlandse zaken. Hierover waren we nog het meest verbaasd; Immers, direct na het overlijden was er al contact met de familie in Nederland, de situatie was bekend. Toch leken de formaliteiten pas te starten nadat de overledene ter plekke was.

Vijftien dagen na overlijden arriveerde het lichaam van de jongen in Nederland. Pas toen konden familie en vrienden beginnen met het “inzien van de dood”…