Hoewel het uitzonderingen zijn heb ik met een aantal opdrachtgevers rond de overlijdensdatum van hun dierbare, een ontmoeting. Eigenlijk altijd op hun initiatief. De één kiest steevast voor een wijn-moment en de ander voor koffie of thee, op een gezellige plek in de stad.

Om hen heen is iedereen druk met het hier-en-nu.
Dat nodigt niet altijd uit om te praten over het gemis van je dierbare en terug te blikken op het afscheid.

In de korte periode rondom de uitvaart heb ik met de meeste nabestaanden intensief contact, vaak ontstaat hierdoor iets “blijvends” wat zich soms uit in zo’n jaarlijkse ontmoeting.

Als we dan afscheid nemen en iemand zegt “Fijn om je weer even gesproken te hebben, dat doet me echt zo goed” dan ben ik blij en ontroerd.
Blij dat ik dat voor iemand kan doen.
En blij vanwege het mooie beroep dat ik heb…