Een paar weken geleden belde een vrouw die ik ken van de sportschool. Het zou niet lang meer duren voordat haar moeder zou overlijden. Ze vroeg of ik haar en haar broer wilde helpen als het zover was….

Een week later belde ze me ’s nachts dat haar moeder was overleden en inmiddels verzorgd door de medewerkers van het hospice.
We spraken af voor later in de ochtend af, zodat ze eerst een paar uur konden slapen.

We ontmoetten elkaar in het Hospice, mijn achterbuur.
Ze besloten dat hun moeder nog een paar dagen in het hospice zou blijven en kozen een massief populieren kist voor haar uit.
Terwijl ik wachtte totdat deze werd gebracht gingen haar kinderen alvast naar het huis van hun moeder. Ik zou ze achterna komen voor de acties van die dag: het plannen van het afscheid en de eerste opzet van de kaart.

Mevrouw woonde in een smalle steeg in de binnenstad, boven haar eigen pittoreske winkel. Nadat ze als onderwijzeres was gepensioneerd maakte ze van haar passie voor aardewerk haar nieuwe beroep. Ze maakte bijzondere reizen en kocht aardewerk bij ambachtelijke pottenbakkers, soms ver van de bewoonde wereld.

Voor de kinderen voelde het fijn om in haar huis aan het afscheid van hun moeder te werken. Onze ontmoetingen aan de ronde tafel in haar keuken waren gezellig…

De Corona beperkingen bepaalde dat een klein gezelschap kon worden uitgenodigd. Van de prachtige kaart – met voorop een schilderwerkje van een creatieve kleindochter – maakten we 2 versies: een uitnodiging en een aankondiging van overlijden.

Foto’s uit het leven van mevrouw werden verzameld en afgewisseld met inkijkjes in haar leven, vastgelegd door een andere creatieve kleindochter.
Er ontstond een mooie, bijzondere reportage.

Het afscheid was in de aula van een uitvaartcentrum. Maar het zag er alles behalve standaard uit. Om mevrouw heen stond een selectie van haar kunstwerken samen met haar eigen vazen en kandelaars.
De bonte bloemenverzameling die door bijdragen van de genodigden was ontstaan, vormde de finishing-touch…

Ruim een maand later bezorg ik de rekening van dit afscheid.
En weer zitten we gezellig aan de ronde tafel. Het huis is al wat leger maar nog steeds sfeervol. De winkel is nog vol maar netjes opgeruimd.
Als we klaar zijn zeggen broer en zus dat ik iets moet uitkiezen in de winkel, als dank. Ik voel me vereerd, een beetje ongemakkelijk en kan lastig kiezen…

Uiteindelijk pak ik een roomkleurig schaaltje met groene beschilderingen. Dat is te bescheiden, de dochter loopt resoluut naar beneden om nog wat aanvullingen te doen uit dezelfde serie.

En nu staan ze op mijn tafel:
een paar mooie schalen, met passie geïmporteerd door een bijzondere vrouw
die me herinneren aan een fijne samenwerking.