In januari 2015 belde Barend.
Zijn vrouw was zojuist overleden, hij vroeg of ik wilde helpen bij het organiseren van haar uitvaart.
Ik combineerde mijn bedrijf nog met een 24-uurs dienstverband en twijfelde hardop omdat ik erg druk was, maar dat werd niet geaccepteerd. Dus na wat doordrammen van Barend ontmoetten we elkaar later die ochtend. We organiseerden samen een mooi afscheid.

Het klikte tussen ons, de eerste jaren spraken we af rond de sterfdatum van zijn vrouw om terug te blikken en bij te praten. Ik hoorde over zijn gedwongen pensioen dat hij liever nog een aantal jaren uitstelde, over zijn passies fietsen en muziek en over een wetenschappelijk project waaraan hij werkte. Op een natuurlijke wijze vervaagde het contact, in één van onze laatste mailwisselingen las ik over zijn verovering van een leuke vrouw…

Afgelopen voorjaar, mijn telefoon gaat, een vreemd nummer;
“Dag Angelique” zegt een vrouw. “Jij kent mij niet maar ik heb veel over jou gehoord. Helaas heb ik een naar bericht voor je”. Mijn hersens draaien op volle toeren, maar ik heb geen idee in welke richting ik moet denken.
“Ik ben de vrouw van Barend. Barend is ziek en komt vandaag uit het ziekenhuis om thuis te sterven.”
BAM! Die komt binnen….

Als ik langs Barends’ huis fietste vroeg ik me af hoe het met hem ging, en of hij inmiddels met die vrouw was.
Niet of hij nog gezond zou zijn…

Inmiddels is Beuningen het “thuis” van Barend.
Zijn vrouw vertelt hoe geweldig Barend mijn begeleiding van destijds vond, en dat hij zelf al geconcludeerd had dat Beuningen te ver weg zou zijn. Voor de zekerheid vraagt ze of dat echt zo is en ik antwoord dat begeleiding op deze afstand heel anders zou zijn dan mijn begeleiding van destijds. Ik zeg dat ik met liefde op zoek ga naar collega’s bij hen in de buurt, die het werk met dezelfde aandacht doen. Dat vindt ze fijn.
Als het gesprek is beëindigd, sta ik verbouwereerd nog altijd bij de bloemenwinkel, waar Barend destijds de bloemen voor zijn lief bestelde…

Die avond stuur ik de beloofde namen van een aantal collega’s. Aan het eind van mijn bericht wens ik Barend alle kracht toe voor het loslaten van zijn dierbaren, zijn vrouw wens ik alle sterkte die nodig is om haar lief te verliezen en toch overeind te blijven…

Nog geen twee weken later belt ze dat Barend is overleden, comfortabel en thuis, waar hij zo graag was. Ik zeg haar dat ze me altijd kan bellen wanneer ze wil sparren of vragen heeft. Ze vertelt dat ze voor een andere uitvaartondernemer heeft gekozen, die vlakbij een 24-uurs kamer heeft zodat ze veel bij Barend kan zijn.

Een dag later word ik weer gebeld: “Je moet het eerlijk zeggen hoor, maar zou je alleen op de dag zelf willen komen, om alles aan elkaar te praten? Ik weet zeker dat Barend het geweldig zou vinden.”
Een goede vriend, die 5 jaar geleden ook op het afscheid was, heeft dit geopperd.
Ik ben overrompeld. Zelf ben ik van ‘de-uitvaartbegeleider-moet-zo-min-mogelijk-in-beeld-zijn’ en ik betwijfel of het past bij Barend. Destijds kletste hij zelf alles aan elkaar. Is dit niet iets voor iemand van dichterbij??

Ze geeft nogmaals aan dat het van grote toegevoegde waarde zou zijn, gezien Barends verhalen over mij…
Ik vraag me hardop af op Barend me niet teveel heeft opgehemeld en zeg toe omdat mijn bijdrage kennelijk erg gewenst is.

De daarop volgende dagen ben ik op afstand toch intensief betrokken bij de invulling van de plechtigheid. Tijdens onze telefoongesprekken lijkt het alsof we elkaar al kennen, het voelt vertrouwd. Op de dag van zijn afscheid ontmoet ik Barends vrouw voor het eerst, wat een bijzondere situatie.

Hoewel het netwerk van deze “bijzondere, uitzonderlijke Professor” heel groot is, bepaalt Corona dat een kleine groep genodigden aanwezig is tijdens zijn uitvaart. Ik herken verschillende vrienden van vijf jaar geleden die mij kennelijk ook herkennen en me begroeten.

Tijdens de plechtigheid is mijn plek vooraan.
Als ik niet spreek zit ik uit het zicht, vlakbij de katheder.
Ik kijk recht tegen de kist met Barend aan, met daarop zijn hoedje, een biertje en zijn gitaar ernaast.

Jemig Barend, wie had dit kunnen bedenken,
jouw review van destijds op mijn website is me nu extra dierbaar….