Taart, vanwege het mooiste plekje…
Afgelopen nazomer maak ik vrijblijvend kennis met een vrouw die ongeneeslijk ziek is en haar echtgenoot. Twee maanden eerder hoorden zij en hun tienerkinderen dat genezing niet meer mogelijk was.
Van dorpsgenoten hadden ze over me gehoord.
Vrijblijvend, vanzelfsprekend.
Want net als bij een huisarts, een psycholoog of welke individuele begeleider dan ook, moet het met een uitvaartbegeleider klikken.
Immers, met elkaar doorloop je een belangrijk traject wat in één keer moet slagen.
Nadat ik over mezelf heb verteld, zeg ik dat het echtpaar het tempo en de omvang van het gesprek bepaalt. Niet alles hoeft in één keer.
Mevrouw heeft al heel concrete wensen voor haar afscheid die ze met me wil delen. Eerder besprak ze deze met een uitvaart-collega die had aangegeven dat niet alles paste bij wat doorgaans de bedoeling en gebruikelijk was.
Mevrouw is aangesloten bij een spirituele gemeenschap en dansen-volgens-de-5-ritmes is haar passie.
Beiden spelen een belangrijke rol in haar leven en bieden haar de steun en kracht om haar lot te dragen.
Daarom moeten dans, mantra en meditatie onderdeel zijn van haar afscheid, op een voor haar dierbare plek: een tempel in de duinen van Katwijk.
Sinds ik me kan herinneren, ken ik deze plek als een vergezicht wanneer ik naar het strand ging. Ik ben nieuwsgierig, en ondanks de Corona beperkingen van het moment, voel ik bovenal inspiratie om deze afscheidswensen van mevrouw te realiseren.
Als de energie van mevrouw op is beëindigen we het – voor mijn gevoel open en ontspannen – gesprek. Ik geef aan dat ik nogmaals vrijblijvend langs kan komen om kennis te maken met de kinderen, zodat ook zij kunnen beoordelen of “deze uitvaartbegeleider” past. Hun mening lijkt me cruciaal.
Ze bedanken hiervoor en laten zo snel mogelijk van zich horen.
Aan het eind van de dag belt meneer, het voelde goed en ze willen graag een vervolgafspraak plannen. Om kennis te maken met de kinderen, maar ook om als gezin “het mooiste plekje” op de begraafplaats uit te kiezen.
Twee-en-halve week later arriveer ik. Dochter is al beneden en vraagt gastvrij of ik koffie of thee wil, met een lekker stukje taart erbij. Het is best vroeg maar deze kan ik niet weigeren. Nadat ik ook met de zoon heb kennisgemaakt zitten we met elkaar aan de koffie met heerlijke taart. Gewoon, omdat ze ieder moment aangrijpen om lekker gebak te eten.
En vandaag is het ook zo’n moment.
Ik vraag de kinderen wat ze van me willen weten, maar dat is lastig. Dus vertel ik over mezelf, hoe ik werk en waarom ik dit werk doe.
Niet lang daarna moeten we op pad.
De begraafplaats is aan het eind van de straat maar we gaan met de auto. Voor deze korte wandeling heeft mevrouw geen energie meer, die heeft ze nodig op de begraafplaats zelf.
Als we aankomen is er een miezerige regen.
De begraafplaatsbeheerder gaat ons voor en laat ons alle beschikbare plekken zien. Het gezin zit op één lijn; het moet niet te kaal zijn, maar een plek met bomen.
Het lijkt alsof de wandeling natuurlijk opbouwt; de regen wordt steeds minder, de graven zijn steeds meer naar wens en als het droog is wordt het laatste graf, met erachter een mini-Berkenbos, unaniem door het gezin als “het mooiste plekje” verkozen.
Met haar laatste energie van die dag, komt mevrouw uit de rolstoel waarna het gezin een tijdje aan “hun graf” staat.
Ik laat ze even alleen en maak op afstand, door de berkenbomen heen, een foto.
Wat moet dit heftig zijn.
Ondanks mijn beroep kan ook ik me niet voorstellen hoe dit moment voelt, voor zij die hier komt te liggen, en de anderen die haar op deze plek zullen gaan bezoeken…