Afgelopen week begeleide ik de uitvaart van een meneer die de trotse opa was van twee kleindochters.

Door een herseninfarct 1.5 jaar geleden kon hij niet meer praten en zat hij in een verzorgingstehuis. Naast hem te bezoeken belden de kleindochters ook regelmatig met opa. Hij kon dan niet meer praten maar hij hoorde en begreep nog wel. De telefoon ging op de speaker en de dames vertelde, aan spraakstof geen gebrek.

Toen ik tijdens mijn eerste ontmoeting met de familie benoemde dat zij de kist zouden kunnen versieren werd dat enthousiast ontvangen.

Ik haalde de kist op uit de fabriek en bracht deze bij de kleindochters thuis. Twee dagen lang stond de kist op de eettafel en werd er hard gewerkt. Het resultaat was een prachtig kunstwerk van deze dames, met op de deksel alle handafdrukken van het gezin van meneer.

In haar laatste gesprek met opa, vlak voor zijn overlijden, had de jongste kleindochter hem moppen en raadsels verteld, waarom hij duidelijk hartelijk had gelachen.

Daarom wilde ze deze moppen en raadsels ook graag op het afscheid van opa vertellen…
En weer werd er gelachen, naast de tranen, die er natuurlijk ook waren.

Een héél mooie bijdrage van deze kleindochters, tijdens het afscheid van hun trotse opa…