Een sprongetje…

Twee jaar geleden was ik betrokken bij het afscheid van een mooie baby.
Heel klein, maar alles zat erop en eraan, en de verhouding klopten al zoals bij een voldragen kindje.

De zwangerschap leek OK te verlopen en de ouders waren in blijde verwachting.
Totdat in de zesde maand de groei wat achterbleef en voor de zekerheid een nader onderzoek werd gedaan.
Met het vernemen van de uitslag donderden de ouders van hun roze wolk.

Het kindje zou nooit zelfstandig kunnen functioneren. “Leven als een plantje” dat was de beste omschrijving van de verwachting volgens de artsen.
Dat wilde de ouders niet voor hun dochter en ze namen een heel lastig besluit.
In plaats van een kraamhulp moesten ze nu op zoek naar een uitvaartbegeleider.

Hoewel ik de ouders dit drama natuurlijk het liefst had bespaard, voelde het als een eer om ze hierin bij te staan.
Er was er een fijne samenwerking, welke resulteerde in een aangrijpend mooi afscheid van dit mooie kindje…
Een afscheid waar ik nog regelmatig aan terugdenk.

Bijna twee jaar later…
Zoals altijd ligt m’n telefoon binnen handbereik terwijl ik naar een film op TV kijk. Er popt een berichtje op, en ik kijk snel van wie….

Het is uit een onverwachte hoek, de papa van dit mooie kindje appt dat hij nog regelmatig aan me denkt en aan de manier waarop ik ze destijds heb geholpen. Wowww…het raakt me.

In een aansluitend appje informeert hij me over de geboorte van hun tweede dochter, eerder die week. M’n hart maakt een sprongetje.
De foto doet me smelten.

Wat een fijn kado, dit mooie bericht!