Eerst nog 101 worden…

In de zomer van 2023 ging ik op bezoek bij een mevrouw en haar dochter.
Omdat ze ernstige COP had en “op leeftijd” was, werd het tijd om over haar afscheid te praten. Niet dat ze al van plan was om te gaan; “ik wil eerst 101 worden hoor”. Ik kon niet bedenken dat de vrouw die tegenover mij zat al 98 was, 10 jaar jonger had ik ook geloofd.

Mevrouw wenste haar afscheid in haar eigen huis en tuin en vroeg me of dat kon. Ik stelde haar gerust want natuurlijk kon dat. Ik vertelde dat ik al meerdere malen een “huiskamer afscheid” had georganiseerd, zowel groot als klein en < niet dat dat er iets toe doet > dat ik het prachtig vond.
We bespraken waar ze moest worden opgebaard, hoe we de huiskamer en tuin zouden inrichten.
Ook wilde ze plaatjes van kisten zien en toen ik haar de Bloemenband toonde schitterden haar ogen; die moest er zeker komen, met alleen maar rose rozen.

Een half jaar later mailde de dochter over een grote verandering.
Zelfstandig wonen lukte niet meer en mevrouw was inmiddels verhuisd naar een zorglocatie. Of ik nogmaals wilde komen om te praten over een aangepast afscheidsscenario.

Ik verwachte een andere aanblik, maar dat was niet het geval.
Mevrouw had haar lot aanvaard en nam deel aan de bezigheden die voor de bewoners werden georganiseerd. “Ik wil nog steeds 101 worden hoor” zei ze met een ondeugende lach op haar gezicht.
Haar afscheidswens was veranderd naar “in kleine kring”, met alleen haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. We spraken alles door en pasten waar nodig het scenario aan en namen weer afscheid van elkaar.

Eind 2024 belde haar dochter me, mevrouw was ernstig verzwakt door een blaasontsteking, de arts informeerde de familie dat dit mevrouw waarschijnlijk fataal zou worden…. Maar nee hoor, de inmiddels 99 jarige dame knapte weer op, ongelooflijk, wat een veerkracht.

In januari van dit jaar belde de dochter me weer. “Mama heeft veel pijn, ligt alleen nog in bed en wil geen 101 meer worden.”
Vlak daarna overleed deze lieve dame.