Ik weet het nog goed, het was december 2015 toen ik werd gebeld door een vader van 3 kinderen, waarvan de jongste, dochter Sien, een hersentumor had. Ze was in november vier jaar geworden.

Of ik tijd had voor een vrijblijvende kennismaking, slik…

We spreken af als de kinderen op bed liggen. De vader, Coen, ontvangt me aan de keukentafel en zet koffie. De moeder, Koosje, is nog boven bij de kinderen. Sien heeft al veel last van hoofdpijn, waarvoor ze pijnstillers krijgt. Pas als die werken kan ze slapen.

Nadat ook de moeder is aangeschoven, beantwoord ik eerlijk dat ik, behalve het afscheid van een prematuur kindje verleden jaar, nog geen kinderuitvaarten heb gedaan. Maar omdat iedere uitvaart wat mij betreft maatwerk is, denk ik dat ik ze kan bijstaan. Ik benadruk dat het belangrijker is dat zij dit afscheid van hun dochter gaan organiseren met iemand die bij ze past, aan wie ze zich niet irriteren of die ze belemmert in hun wensen, iemand die “goed voelt”. Ik adviseer ze om daarin goed hun gevoel te volgen.

Ik krijg het verhaal te horen, vanaf de eerste ziektebeelden tot dan.

Ruim anderhalf uur later vertrek ik. Als ik over de Singel fiets is er ontlading. Ik voel ècht hartpijn in mijn moederhart en er lopen tranen over mijn wangen. Wat zou ik wensen dat ik zo’n stafje had om dit meisje beter te toveren. En tegelijkertijd, omdat dit rotfeit er is, zou ik deze mensen graag bijstaan.

Een week later mailen ze over het fijne gesprek, ze willen dat ik hen help; wat een eer. Voor twee scenario’s maak ik prijsindicaties die we anderhalve week later doornemen. Het gaat dan een stuk slechter met Sien, er wordt inmiddels in weken gedacht. Als ik afscheid neem, wens ik ze innig dierbare feestdagen toe met elkaar. Op de laatste dag van het jaar krijg ik een bericht dat Sien snel achteruit gaat. Als het vuurwerk knalt, dwalen mijn gedachten even af…

Een paar dagen later belt Coen dat Sien die ochtend in bed tussen hen in is gestorven. Als ik arriveer is ze gekleed in haar favoriete prinsessenjurk met kleurrijke Kolletje toversokken aan haar voetjes.

De ouders twijfelden vooraf over de opbaring: willen ze Sien thuis houden of niet? Nu het eenmaal zover is kiezen ze weloverwogen voor een intiem uitvaartcentrum in het centrum van de stad, waar bezoek iedere dag mogelijk is. “Een hotel voor dode mensen” is hun mooie uitleg aan de andere kinderen.

Voor grote zus Guusje en broer Joep is het belangrijk om actief betrokken te zijn bij het afscheid van hun zusje, dit helpt om de dood in te zien en uiteindelijk te ‘dragen’.

Ze willen de kist van hun zusje versieren maar niet thuis. Ik moet gelijk aan Floor denken. Toen mijn dochter een periode niet lekker in haar vel zat, heeft zij geweldig geholpen.

Nadat ik bij Floor heb gepolst, noem ik haar naam.

Mijn “buikgevoel” heeft gelijk: terwijl de kinderen versierend hun verhaal delen en papa en mama samen een biertje in de kroeg op de hoek drinken, verschijnt er een prachtige kist.

Floor verzamelt mooie stenen, na afloop mogen de kinderen er allebei één voor hun zusje uitkiezen. Later worden ook nog twee schroefvlinders versierd.

De volgende dag leg ik Sien op haar zij in haar kist, toegedekt met haar eigen Dora–deken en knuffel Konijn bij haar. Iedere dag tot aan de uitvaart komt het gezin op bezoek. Één van de ouders blijft in de hal en de ander zit bij Sien, de twee kinderen pendelen heen-en-weer.

Als de laatste dag de kist wordt gesloten, worden de knuffel en de Dora-deken meegenomen. Joep zorgt ervoor dat Konijn nog wel een laatste kus aan Sien geeft waarna hij de twee stenen bij zijn zusje legt. Met vier gewone en twee vlinderschroeven sluiten vader en zoon uiteindelijk de kist.

Vandaag, precies zes jaar geleden: het weer is druilerig. Het gezin installeert Sien voor de afscheidsbijeenkomst met herkenbare spullen om haar heen, ook worden er nog wat pleisters op de kist geplakt.

Omdat het herinnert aan fijne momenten met Sien, klinkt er Eftelingmuziek terwijl de gasten binnenkomen. De vazen rondom haar worden gevuld met prachtige bloemen.

Coen, Koosje en oma Jet vertellen verhalen en Guusje en Joep leggen een zelfgekozen bloem op het kistje van hun zusje. Als er weer Eftelingmuziek klinkt, verlaat iedereen de zaal. Bij de deur worden kleurige windmolentjes aangereikt waardoor buiten een kleurige erehaag ontstaat.

Het gezin draagt Sien naar buiten naar de witte Mini Cooper.

Wanneer we wegrijden naar het crematorium is het muisstil…

Als we aan de achterzijde van het crematorium voor de deur staan worden de vlinderschroeven, die als tastbare herinnering mee naar huis gaan, vervangen door gewone schroeven. En na een laatste moment alleen is het dan echt zover. Het gezin moet Sien wezenlijk los laten…

Terwijl ik de bloemen naar hun huis breng, voegt het gezin zich bij de genodigden die inmiddels naar een café zijn gewandeld, om daar met elkaar het glas op Sien te heffen.

Lieve, mooie Sien, ook ik zal jou nooit vergeten…