Onlangs ontmoette ik een vrouw in het hospice. “Ik ga het volgende weekend niet redden en ik wil graag wat met jou bespreken”.

Ze had drie van haar zussen de opdracht gegeven om haar afscheid te regelen.
Een aantal zaken besprak zij nog met hen, de rest liet ze los, dat moesten ze maar met mij regelen.

Buiten haar zussen om wilde deze vrouw dus ook iets met mij bespreken.
“Ik wil iedereen verrassen want er moet ook wat vrolijkheid in mijn afscheid, ik hoop stiekem zelfs dat er geswingd wordt”.
Aan het eind van de plechtigheid moesten er bubbels komen – “in echte glazen hoor!” – en haar gewenste dansnummer moest klinken.
Ik beloofde haar dat ik dat  zou regelen.

Ze kreeg gelijk, het volgende weekend redde ze niet.
Toen ik met haar zussen rond de tafel zat voor de vormgeving van het afscheid vertelde ik dat ik in opdracht van de hoofdpersoon ook iets in het programma moest opnemen waarover ik verder niets kon mededelen. Dit verbaasde hen niet, ze waren wel nieuwsgierig….

Met aandacht koos één van de zussen prachtige muziek uit. Het voelde best ongemakkelijk, want hoe moest ik die overgang naar dat dansnummer nou regelen? En voor de tijd die nodig was voor het uitreiken van de flûtes, had ik eerst ook nog muziek nodig, wat moest ik daarvoor kiezen??
De “muziek-zus” opperde dat ik met haar kon overleggen als ik het lastig vond. Maar nee, dat was zeker geen optie; ik had dit aan mevrouw beloofd en ik ging dit regelen.

Op de dag van het afscheid was het prachtig weer. De door mevrouw gewenste locatie kwam door de blauwe lucht nog mooier uit.
Aan het eind van de plechtigheid, op het moment waarop ik meestal mijn uitleg geef over het verlaten van de ruimte en over wat volgt,
vertelde ik over mijn ontmoeting in het hospice en de opdracht die ik mee kreeg, zonder inhoudelijk iets te verklappen….

Terwijl de voorbereidende muziek startte en ik de deuren opende kwamen mijn collega’s met dienbladen bubbels binnen. Ik zag de verrassing en herkenning op de gezichten van de zussen, want inderdaad, dit was typisch een actie voor hun zus. Toen iedereen een glas had, startte het dansnummer en weer was er een lachsalvo….

Heel erg geswingd werd er niet, maar wel werd er stralend en lachend op deze  bijzondere vrouw geproost.