Zondagmiddag, de telefoon gaat. Een dame belt vanuit het ziekenhuis en vraagt namens een echtpaar of ik tijd heb wanneer hun dochtertje overlijdt. Dat zal vandaag of morgen zijn, zo verwachten de artsen… Even is er een twijfel, op een andere plek is ook iemand stervende en haar naasten rekenen op me, wat als zij ook vandaag of morgen overlijdt? En voor hetzelfde geld duurt dat nog een week…
Dit zijn de lastige afwegingen voor een éénpersoons-uitvaartbegeleider die alles zelf doet. Ik zeg dat ik beschikbaar ben maar hoor die dag niets.

Als ik in mijn eerste diepe slaap ben, belt de moeder; Emma is overleden.
De ouders zijn “doodmoe” en willen naar huis. Ze willen eerst slapen en voor morgen afspreken.
Als ze thuis zijn belt ze nogmaals met de vraag of ik toch even wil komen, zodat ze zeker weten dat Emma er goed bij ligt.
Ca 45 minuten later ben ik bij ze. Emma is een prachtig kindje, je ziet niets aan haar. Ze ligt in een wiegje dat net aan past, in de woonkamer. Om het bedje hangt een sluier van witte transparante stof. Naast haar ouders zijn ook opa en oma aanwezig, ook bij hen is het verdriet groot. We besluiten dat we nu alleen de koeling regelen en morgen verder praten. Ik wikkel twee van de meegebrachte koelelementen in katoenen luiers en leg deze aan beide zijden tegen Emma’s rug. Haar papa zal ze in de ochtend vervangen. We spreken af voor 10.30 uur.

Als ik de volgende ochtend al druk met mijn voorbereidingen bezig ben, belt Emma’s moeder me in paniek, Emma heeft blauwe vlekken in haar gezicht. Ik vraag of ze het prettig vindt als ik eerder kom, dat wil ze heel graag.
Voorbereid op het ergste door het telefoontje, ben ik opgelucht. Ik zie gelukkig niets vreemds aan Emma. Bij haar oortjes is het idd wat blauwig, maar dat is een gebruikelijke verkleuring die kan optreden doordat het bloed niet meer stroomt en door de zwaartekracht naar het laagste punt zakt. Omdat ze in de huiskamer staat stel ik wel voor om toch een koeling te plaatsen, zodat ze wat beter gekoeld wordt. De ouders kiezen een mand voor Emma uit welke tegelijk, met de koeling wordt bezorgd.

Wetend dat ze zou overlijden, hebben de ouders al veel bedacht voor Emma’s afscheid.
Het wordt een begrafenis, geen kistje maar een mandje, de afbeelding voor op de kaart staat al vast en alleen papa en mama bepalen de muziek en zullen spreken tijdens de afscheidsbijeenkomst. Ook wordt er hard gewerkt aan een fotoverslag van haar bijna 2 jarige leven.
Het betreft veel ziekenhuis en heel veel liefde.

Het uitzoeken van een grafje hoort ook bij de voorbereiding. Tijdens onze afspraak leidt de begraafplaatsbeheerder de ouders langs de beschikbare plekken. Maar wat is nou het allermooiste plekje voor je dochtertje? In de buurt van de overgrootouders van Emma zijn geen beschikbare kindergraven. Uiteindelijk kiezen ze voor een mooi hoekje onder een Magnoliaboom.
Weer een stapje dichterbij bij het afscheid.

Op de dag van het afscheid schijnt de zon.
Samen met de fotograaf haal ik de ouders op. Het is van waarde om vandaag in beeld vast te leggen. Vaak beleven nabestaanden het afscheid in een roes, foto’s maken het mogelijk om in alle rust te herbeleven, wat uiteindelijk bijdraagt aan het verwerkingsproces.
De ouders sluiten het mandje en dragen hun Emma zelf naar de auto.
Een grote groep mensen wacht ons op, om samen met de ouders wezenlijk afscheid te nemen van dit mooie meisje Emma…