Alweer een paar jaar geleden werd ik gebeld door een meneer alleen, hij was net gestopt met werken toen er slokdarmkanker werd geconstateerd. In plaats van te genieten van zijn pensioen moest hij op zoek naar een uitvaartbegeleider.

Meneer woonde in een flat en alles was keurig opgeruimd, maar ook heel geel want meneer was een zware roker.
Voor mij rookte hij nu een elektrische sigaret.

Er liepen twee lieve, wat oudere poezen rond. Bij mijn eerste blik naar de dieren zei hij direct: “Dat is mijn grootse zorg, ik hoop dat ik nog een fijn nieuwe plek voor ze kan regelen”. Dit lukte; met een grote voorraad voer droeg hij zijn lievelingen over. Hoewel hij zich daarna erg eenzaam voelde, was het ook een enorme opluchting voor hem.

Een paar maanden later was meneer ernstig achteruit gegaan, ik vond het zorgelijk dat er bijna geen professionele zorg leek te zijn, terwijl ik in vergelijkbare gevallen anders zag. Noch lichamelijk, noch geestelijk werd meneer ondersteund. “Als het zo moet dan hoeft het voor mij niet meer” vertelde hij me. Meneer had een klein sociaal netwerk, dat voornamelijk uit oud-collega’s bestond. Contact met familie was er niet.

Hoewel het niet tot mijn vakgebied behoorde, kon (en wilde) ik het niet loslaten.
Na contact met zijn huisarts en een maatschappelijk werker werd alles in gang gezet en kon meneer al snel in het hospice terecht. Omdat hij nu mijn achterbuurman was ging ik één keer per week bij hem langs. Hij was zielsgelukkig op deze plek en genoot van de liefdevolle verzorging. “Ik hoor eindelijk de vogels weer fluiten” vertelde hij me blij.

Voordat ik een weekendje weg ging bezocht ik hem nog even. Hij  had nagedacht over de woorden die ik namens hem tijdens zijn uitvaart zou uitspreken en wilde graag dat ik ze alvast noteerde.
Tijdens dat weekend werd ik gebeld dat hij was overleden.

Het afscheid en zijn uitvaart verliepen geheel volgens zijn wensen; een vaas met zijn favoriete bloemen stond op zijn kist, zijn eigen muziek en woorden klonken èn zijn favoriete kletskop werd bij de koffie geserveerd. Na afloop vertelde verschillende aanwezigen me dat het een mooie uitvaart was waarin zij meneer volledig herkende.

Een aantal mensen dat dichter bij hem stond vertrok het laatst, ik heb hen, als aandenken, een bloem uit de vaas op de kist meegegeven.