Enkele maanden geleden maakten we kennis, om te praten over het aankomend afscheid van zijn moeder en daarna ook dat van hem.

Zijn ziekte bepaalde een andere volgorde…
Een paar weken geleden belde het Hospice met de vraag of ik de volgende dag kon komen, meneer zou die dag arriveren omdat medisch niets meer mogelijk was en hij wilde me snel spreken.

Meerdere malen bezocht ik hem. We ontwierpen samen de kaart en het afscheid kreeg steeds meer vorm. En telkens als ik weg ging bedankte hij: “het klinkt misschien gek, maar ik vind het echt gezellig om samen met jou aan mijn afscheid te werken”. “Wel jammer dat ik er zelf niet bij kan zijn.”

Ondanks de hevige pijn en zijn ongemak bleef deze bijzondere man positief en grappig. Hij keek uit naar de verlossing door euthanasie. Ik sprak hem voor het laatst twee dagen daarvoor en bij het afscheid nemen bedankten we elkaar:
ik hem voor zijn vertrouwen,
hij mij voor onze fijne gesprekken en voor het regelen van alles.

Vandaag was zijn afscheid,
lag hij in zijn nette pak met stropdas
in de door hem gekozen kist,
klonk de door hem gekozen muziek,
sprak ik de door hem gedicteerde woorden uit
en waren er bloemen van zijn eigen bloemist…