Hoewel het zijn grote uitdaging was, was het meneer niet gelukt om 100 te worden…het stopte bij 95. 

Zijn familie was het allerbelangrijkst voor hem en deze was hem zeer trouw.
Ik zie het niet vaak dat iemand zoveel aandacht krijgt van kinderen, kleinkinderen èn achterkleinkinderen.

Zijn twee dochters waren de grote coördinatoren in het nalopen en de verzorging van hun vader.
Zo planden zij wekelijks op zaterdagochtend, telkens op een ander familie-adres, de “familiekoffie”, altijd met verse koffiebroodjes, want daar hield meneer van. Alle generaties van de familie waren rijkelijk vertegenwoordigd en meneer genoot met volle teugen van deze wekelijkse “familiekoffie”.
Wanneer meneer jarig was, kreeg hij vaak meerdere flessen Jägermeister cadeau, dit was zijn favoriete drankje en zo was hij weer voor een jaar voorzien.

Zijn afscheid zou ook in familiekring plaats vinden.
Toen ik de “huiskamer setting” opperde reageerden zijn dochters enthousiast en resoluut; “Dat zou pa absoluut geweldig vinden”.

In de koffiekamer van het uitvaartcentrum kwam de familie bijeen. Meneer stond daar ook, met op zijn kist een mooie foto en bloemen van zijn familie.
Bij binnenkomst stak iedereen een waxinelichtje aan, zo werd meneer door zijn familie nog een keer in het licht gezet.

Op een tafel lagen wat fotoboeken over het leven van meneer. Ook waren er stiften, wie wilde kon een boodschap / tekening op zijn kist achterlaten.
Op de achtergrond klonk zijn favoriete muziek, en naast koffie en thee waren er natuurlijk verse koffiebroodjes.

Één van zijn dochters nam op een bepaald moment het woord; zij vertelde het indrukwekkende levensverhaal van haar vader.
Dit werd afgerond met een proost op meneer, met Jägermeister natuurlijk!
Aan het eind van het samenzijn lag meneer in een prachtige, persoonlijke kist met mooie teksten en tekeningen, zo werd hij door zijn dierbaren naar zijn laatste rustplaats gebracht.