Onlangs belde een meneer wiens echtgenote inmiddels was gesedeerd.
Het overlijden kon nog een week duren, maar eerder was zeker ook mogelijk.
Hij wilde graag kennis maken en dus ging ik die middag langs voor een ontmoeting met twee aardige, zeer gastvrije mannen; echtgenoot en zoon.

Vanwege Corona hadden ze besloten om – wanneer dat weer kan – het leven van deze vrouw te herdenken met iedereen die daarin een rol speelde. Het wezenlijk afscheid na het overlijden wilden ze met z’n drieën beleven, naast de twee heren ook de zus van mevrouw. “Heel eenvoudig: haar gezamenlijk – liefst in een bus – wegbrengen, in het crematorium wat muziek afspelen om haar daarna uit handen te geven aan het personeel van het crematorium…”

Ik vroeg verkennend of ze hadden overwogen om het afspelen van de muziek in de woonkamer te doen, terwijl de kist met mevrouw daar ook stond, eerder hoorde ik namelijk dat Mevrouw gek was op het huis en de tuin, die grensde aan de woonkamer. Haar partner veerde op “Dat zou geweldig zijn, ik wist niet dat dat ook mocht.” Ook haar zoon vond het veel passender dan met z’n drietjes in het crematorium.
Omdat ze wilden dat mevrouw direct in een kist werd opgebaard, kozen ze deze alvast uit, mooi door eenvoud, massief populieren hout. In de nacht daarop belde meneer; mevrouw was overleden.

De betrokken dames van de thuiszorg wilden haar graag verzorgen, ze vonden het wel fijn als ik erbij zou zijn. We spraken af voor 9.00 uur in de ochtend.
Eerst dronken we in alle rust koffie met elkaar om daarna mevrouw voor de laatste keer te wassen en aan te kleden, met de kleren die haar mannen hadden klaar gelegd. Na afloop deden we ook de favoriete belletjes in haar oren. Ze lag er heel mooi bij.

Ter voorbereiding op het huiskamerafscheid was van mijn kant niet veel nodig; de zus regelde de muziek en zoonlief zorgde vakkundig voor een lekker wijntje na afloop. Wel werd er een mooie kaart gemaakt, om mensen te informeren over het overlijden en de later gewenste bijeenkomst.
Daarna resteerde voor mij alleen nog de logistiek voor de uitvaart. Ik was alleen bekend met uitvaartbussen voor grotere groepen, en met slechts 3 personen zou dat er wel heel droevig uitzien vond de familie…
Na een uitgebreide speurtocht op internet vond ik gelukkig toch een kleinere bus.
Wel aan de andere kant van het land waardoor een stuk duurder dan de inmiddels gereserveerde standaard rouwauto.
Voor de mannen waren deze extra kosten het samen wegbrengen meer dan waard, ze waren opgelucht dat deze wens in vervulling ging.

Zoals gebruikelijk bij een thuisopbaring, ging ik iedere dag even langs om te kijken bij mevrouw. Het ging goed. Haar echtgenoot en zoon waren blij dat ze thuis was en zij op ieder gewenst moment bij haar konden zijn.

Op de dag van het afscheid kwam ik al vroeg om mevrouw naar beneden te verplaatsen. Man- en zoonlief wilden dit liever niet meemaken en maakten een ommetje. Toen ze na mijn telefoontje terugkwamen stond de kist met mevrouw in de woonkamer, grenzend aan de tuin waar ze zo van hield.
Ze hadden me gevraagd om erbij te zijn terwijl zij de kist gingen sluiten, pas daarna zou de zus komen.
En hoewel het voor mij als “inbreuk op privacy” voelde, wilden ze ook dat ik aanwezig was tijdens hun laatste moment. Ze zaten in “de tuinkamer” rondom de kist, en terwijl er prachtige muziek klonk hadden ze alle drie hun eigen gedachten. Ik had me teruggetrokken in de voorkamer en was op afstand aanwezig.

Na het afspelen van de muziekstukken stond de echtgenoot van mevrouw op om in de keuken te verdwijnen.
Al de hele ochtend hing er een heerlijke lucht in huis. Meneer had een quiche gemaakt, van zijn zoon begreep ik dat zijn vader daarom bekend stond binnen de familie.
We moesten tenslotte wel iets eten voordat we zouden vertrekken.
Hoe zorgzaam, en wat smaakte het goed.

En wat heb ik toch een mooi beroep…!