Plots is je vader dood…

Terwijl ik sta te koken word ik gebeld. Een vrouw vertelt dat haar broer is overleden, ze vraagt of ik morgen tijd heb voor een afspraak.

“We zijn nog steeds overdonderd” zegt ze.
Na een alarmerend telefoontje van een buurvrouw trof de politie meneer dood aan, zittend op zijn bank, in zijn huis. Een misdrijf is uitgesloten, de schouwarts denkt dat hij al twee dagen eerder is overleden.

Met zeer beperkte informatie ga ik de volgende ochtend op weg naar de familie…Nadat ik me heb voorgesteld en de koffie is ingeschonken, vraag ik of de familie de overledene al heeft gezien.

Dit blijkt niet het geval. De drie kinderen zijn verslagen en kunnen niet geloven dat hun vader dood is.
Dat is wat mij betreft dan ook het eerste aandachtspunt.
Ik stel voor om zo snel mogelijk de verzorging te regelen zodat er vandaag nog een afscheidsmoment kan plaats vinden, het “inzien van de dood” is van cruciaal belang voor het verwerkingsproces. De familie is het hier mee eens.

Eerst wordt er een kist uitgekozen en terwijl de kinderen de kleding uitzoeken die hun papa aan moet regel ik de logistiek om hem naar het gewenste uitvaartcentrum over te brengen. Op het tijdstip van verzorging ga ik daar naar toe om de kleding en zijn eigen toiletspullen te brengen.
Ondanks het feit dat meneer al langer dood was en dus minimaal twee dagen koeling heeft gemist, ben ik tevreden over het eindresultaat van de verzorging. Ik schat in dat de kinderen en andere naasten zo goed afscheid kunnen nemen.

Na een snelle maaltijd fiets ik weer naar het rouwcentrum. De windlichten branden buiten, net als de kaarsen binnen. De familie staat al ruim voor tijd voor de deur, heel begrijpelijk.

Voordat ik ze binnen laat leg ik uit waarom ik het voetbal sjaaltje over de mond van meneer heb gelegd, zijn lippen zijn best al uitgedroogd waardoor ze er niet zo mooi uit zien. Natuurlijk mogen ze het sjaaltje opzij schuiven, het is tenslotte hun dierbare.
Ze vinden dat hij er prachtig bij ligt, raken hem aan, geven hem kusjes, huilen en gaan bij hem zitten. Ook steken ze de meegebrachte kaarsen (in voetbal kleuren) aan.
Ik schenk koffie en thee voor ze in. Niet minder verdrietig maar wel wat rustiger vertrekken ze als de bezoektijd voorbij is.

Later in de week is er nog een afscheidsmoment.
Bij aankomst willen de kinderen eerst van mij horen hoe hun vader er uit ziet. Hij is gelukkig nog weinig veranderd, voor optimale herkenning heb ik hem nog een beetje van zijn eigen aftershave opgedaan.
En ook nu weer dezelfde reacties over hoe mooi hij er bij ligt en met liefkozingen.

Een kwartier voor het eind verzoek ik, zoals eerder afgesproken, iedereen behalve de drie kinderen om de zaal te verlaten. Met zijn drietjes willen zij nog een allerlaatste moment met hun vader alleen, daarna zullen ze de kist sluiten. Ze vinden het fijn als ik erbij blijf en foto’s maak… Het is een aangrijpend en dierbaar moment.

Tijdens de uitvaart is de opkomst groter dan verwacht en er zijn veel bloemen. De eigen spullen rondom de kist, de woorden, de fotopresentatie en de muziek tijdens de plechtigheid zorgen voor optimale herkenning van de overledene. En tijdens de begrafenis typeert een stevige miezerregen het verdriet.

Het samenzijn erna is met ontlading, er is opluchting door het mooie, passende afscheid.
Wanneer de familie vertrekt wordt ik uitgebreid bedankt.
Ik voel me voldaan, en hoop oprecht dat ik deze kinderen en de andere naasten een stukje op weg heb kunnen helpen.