Mevrouw doet open in haar badjas. “Ik dacht om 12.00 uur even te gaan slapen, wordt ik verdorie om 16:50 wakker!”

Ze begint haar verhaal…
Afgelopen zomer ging ze met klachten die ze niet vertrouwde naar de huisarts, kort daarna hoorde ze dat de artsen niets meer voor haar konden doen.

“Het gaat heel hard” zegt ze. En ze wil nog zo graag een aantal dingen doen. Ook wil ze zo lang mogelijk in haar eigen huisje blijven. Als gevolg van een chemokuur houdt ze niets binnen terwijl de pijn haar veel energie kost.

Ze vraagt me of ik alvast wil uitzoeken hoeveel haar verzekeraar uitkeert na haar overlijden. En om haar wensen naar een kostenindicatie te vertalen. We spreken voor volgende week weer af, dan zal ook haar zus er zijn.

Ik vraag of ik nog iets voor haar kan doen. “Dat hoeft niet, als je het niet erg vindt blijf ik wel zitten”.
Natuurlijk vind ik dat niet erg. Ik wens haar heel veel sterkte en met een steen op mijn maag trek ik de deur achter me dicht. Ik twijfel of ze er volgende week nog is…