Ik ben niet gebeld over haar overlijden en dus bel ik aan bij de alleenstaande mevrouw van verleden week, om nu ook haar zus te ontmoeten en verder te praten over het afscheid.

Als ik binnen kom zit de hele huiskamer vol, “Je wilde toch kennismaken met mijn familie?” Drie broers en een zus, mèt aanhang. Het is me snel duidelijk; hier zit een team van betrokken mantelzorgers die mevrouw zorgzaam bijstaan in de laatste fase van haar leven.

Het gesprek verloopt gemakkelijk, ondanks het aantal deelnemers. We bespreken hoe het afscheid er uit zal zien, inclusief de expliciete wensen van mevrouw.
Haar zwarte kist wordt voor mij de eerste in al die jaren…

Plots staat mevrouw op, ze voelt zich beroerd en moet gaan liggen. Ik vraag haar of ze nog persoonlijke woorden heeft die tijdens haar uitvaart moeten klinken. Ze wil graag dat ik daar apart voor langs kom en dus spreken we weer af. Na het antwoorden van enkele vragen van de familieleden neem ik afscheid.

De avond voor mijn afspraak belt haar zus me, ze vraagt of ik naar haar wil komen, haar zus heeft geen puf meer. Wel heeft ze wat op papier gezet, die woorden ontvang ik de volgende dag, met het verzoek of ik ze tijdens de uitvaart wil voorlezen. Natuurlijk wil ik dat.

Twee dagen later wordt ik gebeld. Mevrouw is overleden en haar familie is opgelucht dat ze nu niet meer lijdt.
Na de verzorging, baren we haar op in haar eigen huisje, tussen haar eigen spullen waar ze zo trots op was.
Met elkaar organiseren we het afscheid, precies zoals mevrouw het heeft geregisseerd..