Ik vroeg me de laatste twee jaar regelmatig af hoe het met haar zou zijn.

Begin 2020 begeleide ik het afscheid van haar man en de eerste Corona-lockdown die daarop volgde belemmerde ons om af te spreken om samen terug te blikken en af te ronden.

Van beide kanten betreurden we dit…

Onlangs is mevrouw lelijk gevallen en de schade is niet operatief herstelbaar.

Ze is aan bed gekluisterd en het verzwakken gaat snel.

Ze wil me spreken over haar afscheid.

Als ik binnen kom kijken haar vertrouwde glinsterogen me aan.

In aanwezigheid van haar lieve zorgzame dochters bespreken we de grote lijnen van haar afscheid.

Over veel onderwerpen weet ze precies wat ze wel en niet wil, zo moet op haar kaart een paarse orchidee.

Omdat ik haar ogen al een paar keer zag wegdraaien vraag ik of de energie op is. Ze beaamt het en dus zeg ik dat ik haar met rust ga laten en dat we nogmaals kunnen afspreken als ze die behoefte heeft.

Plots staan haar ogen weer wijd open, “Wil je nog wat drinken?” vraagt ze.

Haar dochters gniffelen…

Het is nog niet de bedoeling dat ik al ga.

De energie is op om over haar afscheid te praten, maar niet voor gezelligheid.

Ik blijf nog even zitten en we kletsen lekker verder.

Als het wel echt tijd is voor een energie-slaapje neem ik afscheid, we zeggen tot ziens.

Ze bedankt me uitgebreid en ik moet de groeten aan de meiden doen. Die waren vandaag nog niet ter sprake geweest maar ze was kennelijk niet vergeten dat ik twee dochters heb.

De lieverd….