Wat ik mooi vind doet er eigenlijk helemaal niet toe.

Het wordt me wel vaak door naasten gevraagd tijdens de aanloop naar een afscheid.

En dan probeer ik vooral te achterhalen wat zij mooi vinden.

Maar aan het begin van deze week hoorde ik het mezelf heel luid en duidelijk uitspreken: “Dit vind ik nou zo mooi!”

In een pittoreske kerk van een gemoedelijk “ons-kent-ons dorp”

was het afscheid van een oudere dame.

Na de dienst werd zij begraven op het kerkhof rondom de kerk.

En terwijl daarna in de kerk het informeel samenzijn gaande was,

stroopten de vrijwilligers hun mouwen op voor het dichten van het graf. Heel geoefend en gewoon met de schep.

Op veel plekken gebeurt dit uit het zicht en mechanisch.

De mensen die op huis aan gingen liepen er langs en vonden het heel gewoon om deze allerlaatste stap van een begrafenis te aanschouwen…